هنوز یک هفته از شیرینی دست آورد بزرگ نظام جمهوری اسلامی در برگزاری موفقیت‌آمیز اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد نمی‌گذرد که محمود احمدی‌نژاد در گفت‌وگویی تلویزیونی خود بار دیگر بنای تفرقه افکنی و اختلاف بین قوا را بنیان نهاد.
به گزارش اعتدال، در حالی که بارها مقام معظم رهبری بر اتحاد بین ارکان نظام و علنی نکردن اختلافات و تفاوت دیدگاه ها تاکید کرده اند، متاسفانه، رئیس جمهور در مقابل چشمان میلیون‌ها بیننده داخلی و خارجی بقیه نهادهای نظام را به کارشکنی علیه دولت متهم کرد.
از کجا معلوم که تا پایان عمر دولت یکسال دیگر باقی مانده است، قسم جلاله مبنی بر اینکه نمی گذارند دولت کار خودش را انجام دهد، پالس دادن به دیگران و تاکید بر نتیجه بخش بودن بودن تحریم های نفتی ایران، انداختن تمام مشکلات به گردن دیگران و مبرا کردن خود ، از جمله مباحث چالش انگیزی بود که محمود احمدی نژاد در این گفت‌وگوی تلویزیونی مطرح کرد . مباحثی که ظرف 24 ساعت گذشته انتقادات بسیاری را متوجه رئیس دولت کرده است.
با وجود اینکه احمدی‌نژاد پیشتر اعلام کرده بود که بعد از پایان دوره ریاست جمهوری به دانشگاه بازگشته و به تدریس خواهد پرداخت، اما سخنان سه شنبه شب وی حاکی از آن است که ایشان سودای دیگری در ذهن می‌‍پروراند و در فاصله کمتر از 10 ماه به پایان عمر دولت دهم برای دیگران خط و نشان می‌کشد و در آرزوی مدیریت جهان است و هنگامی که به مشکلات اقتصادی اشاره می‌کند با جمله معروف «نمی گذارند دولت کار کند» مواجه می‌شویم. اما جملات هم همچون هر مُسکن دیگری تاریخ مصرفی دارند.
هفت سال است که نمی‌گذارند محمود احمدی‌نژاد کار کند! اما او در این هفت سال به هر کسی اتهام زد و با او هیچ برخوردی نشد. او تاکیدات امام راحل و مقام معظم رهبری در مورد جایگاه مجلس را به چالش کشید و باز هم با او هیچ برخوردی نشد. احمدی نژاد قیمت یک نماینده را کمتر از 900 میلیون اعلام کرد و باز هم به او چیزی گفته نشد. پای مدیران ارشد دولت وی به اختلاس بیمه و 3000 میلیارد تومانی باز شد و نه تنها پرونده ایشان به جایی نرسید بلکه با وجود این حجم بالای اختلاس، احمدی نژاد مدعی شد که پاک ترین دولت تاریخ را مدیریت کرده است! تعمداً قیمت مرغ به مرز 8000 تومان رسید، دلار از مرز 2000 تومان گذشت و گندم‌ها به گوسفندان داده شد اما نه تنها به انتقادات مبنایی که به دولت وارد است از سوی رئیس جمهور پاسخی داده نشد بلکه ایشان برخلاف تمامی تلاش ها برای بی اثر کردن تحریم ها، صراحتا در گفتگوی تلویزیونی اعلام کرد برای نفت ایران مشتری وجود ندارد.
اگر مجری تلویزیون برای برخی منافع و مصالح رسالت رسانه ای خود را زیر پا نمی‌نهاد حداقل می توانست از رئیس دولتی که رکورد دار و اسطوره اعتماد نه نفس است می‌پرسید: آقای احمدی نژاد می دانید در کشور ما مرغ کیلیویی 8000 تومان شد؟ آیا می دانید بسیاری از مردان سربلند ایرانی اکنون به علت بیکاری یا دستمزدهای پایین پیش زن و بچه خود سرافکنده هستند و توان خرید گوشت 23000 تومانی و شیر 1900 تومانی را ندارند؟ آقای احمدی شما چه کاری خواسته اید انجام دهید که بقیه نگذاشته اند؟ در حالی که در طول هفت سال ریاست جمهوری شما دولت از نوشتن یک برنامه بودجه سالانه و برنامه ریزی جهت جلوگیری از اخلال در نظم اقتصادی کشور عاجز بود، آیا شما اصولاً در طول دولت خود برنامه ای داشته‌اید؟ شما وزیر را درماموریت خارجی عزل کردید، وکیل را در مجلس مسخره کردید و روزها به خاطر زیاده خواهی خانه نشینی پیشه کردید ، پس چه مانده است که نکنید؟
آقای احمدی نژاد دو سال پیش هنگامی که دلار به مرز 1200 تومان رسید شما گفتید دلار را به زیر 1000 تومان بازخواهید گرداند، می دانید دیروز دلار بیش از 2200 تومان در بازار داد و ستد شد؟ روز گذشته پس از سلب مسئولیتی که از خود کردید دلار در بازار 40 تومان افزایش یافت، آیا می دانید که در بازار به صحبتهای شما و اعضای دولت دیگر اعتمادی نیست؟ آقای احمدی نژاد شما گفتید که قیمت نفت بیش از 200 دلار خواهد شد، نزدیک به یک سال است که قیمت نفت در حدود 100 دلار است، بهتر نیست مشاوران اقتصادی خود را تغییر دهید و دیگر پیشگویی نکیند؟
اما این اولین بار نیست که احمدی نژاد در مصاحبه‌ای نمایشی که این بار به نطق های انتخاباتی هم شبیه بود، به تمجید از خود و اقداماتش می‌پردازد و علت همه مشکلات را منتقدان داخلی خود می داند. احمدی نژاد عادتی دیرین یافته است و آن این که تحمل آرامش را ندارد. در هنگامی که آرامش و غرور ملی حاصل از اجلاس باشکوه جنبش عدم تعهد فضای عمومی کشور را به وحدت و همگرایی نزدیک تر کرده بود، مدیریت ارشد اجرایی کشور پا پیش می نهد و با اتهام افکنی به دیگران اختلاف سلیقه ها را به دشمنی تبدیل می کند . احمدی نژاد نبایستی فراموش کند که بیش از 7 سال رئیس جمهور این کشور بوده و نباید ژست اپوزیسیونی بگیرد و به جای پاسخ در مورد عملکرد خود و دولتش تمام نارسایی ها را به گردن دیگران بیندازد. ژستی که البته دیگر خریداری ندارد.
